By the power of Star and Stone,
by the power of the Land within and without,
by all what is Fair and Free,
we invite you to this rite of Samhain.

Samhain…, αγαπητοί μου, και ουχί Halloween. Και προφέρεται Σά(γ)ουιν.

Αυτή είναι η γιορτή.

Turnips κι όχι pumpkins.

Καθότι οι κολοκύθες εφύοντο πέραν του Μεγάλου Ποταμού – ήγουν του Ατλαντικού – κατά την εποχή που οι αρχαίοι Ευρωπαίοι γιόρταζαν το τέλος του καλοκαιριού, ή μάλλον ακόμα καλύτερα την τελευταία σοδειά.

Κοράκια; Φυσικά! Τα κοράκια είναι τα πλάσματα που καθαρίζουν τον κόσμο μας από ό,τι περιττό, ό,τι έχει πια πεθάνει και η σάρκα του λαχταρά να δώσει πάλι δύναμη στους ζωντανούς.

Γάτες ναι! Γάτες πάντα! Γιατί οι γάτες είναι πλάσματα συνδεδεμένα με τη Σελήνη, με τη νύχτα που μεγαλώνει αισθητά, με τα σκοτεινά μέρη της πόλης και της εξοχής, εκεί που τα ελαφρά τους ποδαράκια μπορεί να τρομάξουν τον ανυποψίαστο διαβάτη, αλλά πάνω από όλα οι γάτες είναι φύλακες στις πύλες του Αλλόκοσμου. Μπορούν να χαθούν τόσο εύκολα και να επιστρέψουν όταν δεν το περιμένουμε. Περνάνε στις διαστάσεις του Πέρα από Δώθε, και αυτή τη λάμψη της γνώσης την αντικρίζουμε στα μάτια τους, στο βλέμμα αυτό που σαγηνεύει, καθηλώνει ή φοβίζει… ανάλογα με το τι κρύβει κάποιος στην ψυχή του.

Η Κέλτικη Πρωτοχρονιά ήταν το Samhain, όταν το πέπλο ανάμεσα στον Φυσικό μας Κόσμο και στον Αλλόκοσμο είναι πιο λεπτό από ποτέ. Είναι η εποχή που τα πνεύματα των ζωντανών μπορούν ευκολότερα να επικοινωνήσουν με τα πνεύματα των προγόνων τους. Είναι η εποχή που οι νεκροί ψιθυρίζουν τα μυστικά του Αλλόκοσμου στα αυτιά των ζωντανών. Και οι ψυχές των ζωντανών θυμούνται αυτά τα μυστικά και δεν λυπούνται πλέον για όσους πέρασαν πέρα από το πέπλο. Είναι η εποχή που ο Βασιλιάς της Δρυός, ο θεός που σκοτώθηκε στη μάχη με τον Βασιλιά του Οξύφυλλου, του σκιώδους αδελφού του, λαχταρά τη Θεά και πάλι, ψιθυρίζοντας στο αυτί της το μυστικό της αναγέννησης του. Και η Θεά ακούει προσεκτικά, και η επιθυμία της να τον ξαναδεί και πάλι να γεννιέται είναι τόσο δυνατή, που ενώνεται με τον Βασιλιά στον Αλλόκοσμο στον Ιερό Γάμο, και η σύλληψη του προμηνύει την γέννηση του.

Ω ναι, τη γέννηση που θα δούμε να συμβαίνει στις 21 Δεκέμβρη.

Οι νεκροί περπατούν στη Γη αυτές τις ημέρες – και νύχτες. Τα πλάσματα του Αλλόκοσμου βρίσκουν αφύλαχτες τις Πύλες και το πέπλο ανάμεσα στους Κόσμους λεπταίνει, γίνεται διάφανο, σαν ιστός αράχνης… Τόσο εύκολο να περάσουμε; Μα αν περάσουμε, ποιος μας εγγυάται πως θα επιστρέψουμε στο Μεσόκοσμό μας, στο εδώ και στο τώρα; Κανένας και σας το υπογράφω με χυμό turnip. Και είναι ευγενικό να τους βοηθήσουμε να βρούνε το δρόμο τους για τα Μονοπάτια των Άστρων. Πιστέψτε με, γελούν κι εκείνοι όταν βλέπουν το κεράκι μέσα στην κολοκύθα ή το γογγύλι, ή έστω στο φαναράκι που θα αφήσουμε αναμένο έξω από το παράθυρό μας.

Και θα μου πείτε τώρα τι μας νοιάζει για αυτά τα μακρινά, τα ξενόφερτα, των βελανιδοφάγων του βορρά;

Χα! Σας την έσκασα! Γιατί όλους μας αφορά ο κύκλος της Ζωής, του Θανάτου και της Αναγέννησης.

Η Ζωή τρέφεται με Θάνατο κι ο Θάνατος με Ζωή.

Είναι ένα αέναο σύστημα αλληεξάρτησης, που έχει τις απαρχές του στην ίδια τη Δημιουργία. Το παλιό δίνει τη θέση του στο καινούργιο. Όταν ο ρόλος του ολοκληρωθεί στη Ζωή και πρέπει να αποχωρήσει – ή να προχωρήσει, ποιος μπορεί να το πει με σιγουριά; – τότε προσφέρει μέρος της ζωτικής του ενέργειας και της υλικής του εκφανσης στο καινούργιο που λαχταρά να γεννηθεί, να αναπτυχθεί, να μεγαλουργήσει, να απολαύσει, να χαρεί, να γείρει κάποια στιγμή στον κορμό του έλατου και να αποκοιμηθεί, για να ξυπνήσει στο Όνειρο που θα ξαναγίνει Ζωή.

Τελικά υπάρχει διέξοδος από τον αέναο κύκλο; Κι αν υπάρχει, την απάντηση δεν θα την βρούμε σε αυτό το μικρό κείμενο.

Γιατί όμως οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να γιορτάσουν την τελευταία σοδειά;

Διότι εκείνες τις παλιές εποχές η τροφή ήταν σημαντική. Οι λιμοί δεν ήταν σπάνιοι, ο καιρός δύστροπος έκανε τις σοδειές πολλές φορές να καταστρέφονται, η φτώχεια, η παγωνιά, οι αρρώστιες, οι κακουχίες έστελναν στο θάνατο μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Κι έπρεπε ο Θάνατος, ο Χάρος, όπως τον λέμε στα μέρη μας, να τιμηθεί το ίδιο όπως και η Ζωή που γιορτάζουμε την άνοιξη. Για να έχουν οι άνθρωποι μια ελπίδα ότι μπορεί και να ξεφύγουν από το κοφτερό του λεπίδι στην επόμενη στροφή.

 

Κάθε Αρχέτυπο έχει τη θέση του στον Κύκλο. Και είναι σεβαστό. Οφείλουμε να το σεβόμαστε για να μας σεβαστεί όταν θα έρθουμε μπροστά του. Γιατί πάντα βρισκόμαστε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μπροστά στα Αρχέτυπα. Και είναι εκείνες οι στιγμές στη ζωή που ονομάζουμε Σταυροδρόμια, κι άλλοι τους λέμε Τρίστρατα, σαν εκείνα της Εκάτης. Είναι οι στιγμές που παίρνουμε αποφάσεις, που όσο καθημερινές κι αν είναι θα καθορίσουν όλη μας τη ζωή. Ή το θάνατο. Έχω ακούσει από κάποιον να λέει πως ένας καλός θάνατος ίσως να είναι καλύτερος από μια καλή ζωή. Θα συμπληρώσω λέγοντας πως μια καλή ζωή κι ένας καλός θάνατος είναι δώρα σπουδαία. Που πρέπει να τα χειριζόμαστε με ευγνωμοσύνη.

Καλή γιορτή να έχουμε, λοιπόν, εμείς που στο -Ευρωπαϊκό – χωριό μας είχαμε Samhain κι όχι Halloween. Αλλά παραφράζοντας  τον Shakespeare…

“What’s in a name?

That which we call death
By any other name would smell as fallow.”

 

Κι ας κλείσω με μια τελευταία οδηγία-ξόρκι…

 

Κύκλος ιερός υφαίνεται με των θεών το υφάδι,

στων Κόσμων το αντάμωμα ανάμεσα θα στέκει.

Iστό Αράχνης, άτρωτο, μα και λεπτό σαν πέπλο,

αυτή τη νύχτα υφαίνουμε για να μας προστατέψει,

απ’ όσα πνεύματα γυρνούν στον κόσμο αυτή τη νύχτα,

τώρα που οι Νεκροί γυρίζουνε για να τους θυμηθούμε.

Τον Κύκλο τούτο Τρεις φορές θα υφάνουμε απόψε,

και της θεάς το όνομα στα χείλη μας να στέκει,

για του θεού το αντάμωμα στο Ιερό Κυνήγι,

όταν θα σμίγουνε μαζί στου Αλλόκοσμου τα βάθη.