Έχετε ποτέ αναρρωτηθεί γιατί ενώ στα παραμύθια όταν τα διαβάζουμε στα αγγλικά βλέπουμε να τελειώνουν με τη φράση “And they lived happily ever after”, εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν τους αφήνουμε να ζήσουν απλώς καλά, αλλά δηλώνουμε πως ζήσαμε κι εμείς καλύτερα;

Λοιπόν, εγώ το σκέφτηκα. Πολλά χρόνια τώρα. Κι ας τα πάρουμε από την αρχή…

Τι είναι το παραμύθι; Ετυμολογικά παραμυθούμαι σημαίνει παρηγοριέμαι. Αχααα! Παρηγοριά από τι; Ποιο μέγα κακό μας βρήκε και θέλουμε παρηγοριά; Ας μην ξεχνάμε πως τα παραμύθια, οι ιστορίες που λέγονταν γύρω από τη φωτιά, σπάνια ήταν για τα αυτιά παιδιών, αλλά για αυτά των ενηλίκων. Ναι, ναι, εκείνων που τους έτρωγαν στ’ αλήθεια οι λύκοι στο δάσος το χειμώνα, όχι επειδή ήταν κακοί – οι λύκοι, να ξηγούμαστε – αλλά επειδή πεινούσαν. Και για να πηγαίνουν στο δάσος οι άνθρωποι το χειμώνα, μάλλον δεν πήγαιναν για καλό. Πεινούσαν βλέπετε κι εκείνοι.

Μα η κόρη του άρχοντα είχε άλλες έγνοιες, γιατί τουλάχιστον η κοιλιά της ήταν γεμάτη και τα πόδια της ζεστά. Και βέβαια το τέρας που την άρπαζε ήταν χίλιες φορές πιο τρομερό και απειλητικό από την πείνα, το κρύο, την αρρώστια, το φόβο του θανάτου και της λησμονιάς, όπως τα βίωναν οι απλοί άνθρωποι…, ναι εκείνοι που έλεγαν τα παραμύθια. Οπότε όταν τελείωνε η δοκιμασία της και ο πρίγκιπας την έπαιρνε στο άλογό του κι έφευγαν στο ηλιοβασίλεμα, βέβαια ζούσαν happily ever after.

Και μη μου πείτε πως εμείς εδώ, ακόμα και με τις γεμάτες κοιλιές μας, τα ζεστά μας σπίτια, τα αγαπημένα μας πρόσωπα ζούμε καλύτερα από την πριγκίπισσα! Τότε γιατί αυτή η προσθήκη “κι εμείς καλύτερα”; Κι αν όντως καλύτερα, τότε πώς; Κι αν όχι, τότε – πάλι – πώς;

Οι απαντήσεις σε αυτά και μερικά ακόμα βαρύγδουπα ερωτήματα, που ίσως καθορίσουν το μέλλον μας -καλλιτεχνικό και καθημερινό – στο 4ωρο workshop Taleweaving, αυτή την Κυριακή 21 Οκτώβρη.